Светот не е доволен

Самото дишење ми беше напор таа вечер. Вечер која ми се чинеше дека никогаш нема да заврши. Едноставно, Земјата преспоро се вртеше, а нашиот разговор течеше без никаков ред и распоред. Таму, во еден од аглите на нашето прибежиште. Место со поглед на ништо, мирис на неодреденост со ѕидови на сивило и веќе одамна пропуштена надеж.

• Среќен ли си? - одѕвонуваше нејзиното прашање низ полупразните чаши, како стари никогаш неусогласени камбани.

Не знам зошто но тоа за мене е секогаш најтешкото прашање. Ќе изустев едно НЕ ЗНАМ како по обичај, но разлеаното СРЕЌЕН направи толкава дамка на излитениот чаршаф па знаев дека нема да бидат доволни двата збора, иако навистина не знаев. Никогаш и не сум знаел.

• Што е Среќа? Како дефинираш кој е среќен а кој не е? - никогаш не сум одговарал на прашање со прашање, само сум ги користел прашањата да напраам вовед. Го добив воведот па продолжив. Ако среќата е отсуство на тага, тогаш да среќен сум. Но ако среќата е присуство на радост, тогаш за жал сум несреќен. Ете јас немам ни тага ни радост во мене, па не знам дали сум среќен, мене понекогаш ми се чини дека сум. Но постојат ноќи кога сум сам со перницта, и не се чувствувам среќно. Знаеш, ти си вистинскиот ти само оние неколку минути додека дојде сонот. А во тие мигови, понекогаш ниту светот не е доволен за да бидам среќен. Ако прашањето за тоа дали сум среќен е сега во моментов, тогаш ДА. Среќен сум...но не премногу...

тешките прашања секогаш одат во пар. Го знаев тоа отсекогаш па бев подгвотвен и не и дозволив да ме изненади.

• А зошто пишуваш? Те прави тоа среќен? - постојат прашања кои немаат одговор, и се бескрајно глупави. Да, ова беше такво.
• Пишувам затоа што морам. Пишувам само кога морам и никако поинаку. Ако престанам да пишувам ќе ја изгубам врската со самиот себе. И не постои некој што е среќен кога пишува. Не сум ни јас. Среќен сум кога ќе завршам со пишување, кога ќе видам дека приказната преживеала, дека не исчезнала во оној вртлог од мисли и размисли.

Нејзиниот порозен поглед не кажуваше ништо. Најмалку дека разбира што и кажувам. Сепак нејзиниот несигурен став јасно даваше до знаење дека се ќе се заврши многу скоро. Овде и сега, без можност за поправен. И двајцата го знаевме, и се чинеше дека и на двајцата ни беше сеедно. Можев да го одложам крајот, но бев уморен од предигри. Искрено жал ми е за тебе...јас можев да ти бидам најдобрата работа што некогаш ти се случила во животот..Не, мислата не ја претворив во зборови и порака. Сакав да ја кажам, но почуствував некое пецкање на јазикот, слично на оноа после силна ментол бонбона. За првпат премолчив нешто. За првпат се плашев нешто да кажам. Не знам, можеби ме плашеше тоа што милсата беше навистина чиста вистина. Од оние најчистите. А некои вистини се поголеми кога ќе се премолчат.

Комедија на апсурдот

Влегувањето на Јан во скромната таванска соба воопшто не го вознемири спокојот, кој украсен со остатоците од неделниот ручек, вирееше меѓу неговите брат и сестра, Софија и Атанас.

• Каде беше? - запраша Атанас,кршејќи го неколкуминутниот молк, кој во собата никогаш и проживеал подолго.
• Секаде...натака и навака. Шетав наоколу. Сепак затоа се неделите нели? - одговори Јан гледајќи во Софија која пак незаинтересирано гледаше низ прозорецот.
• Мислев дека ќе одиш во театарот. Баш пред малку слушнав дека ќе гостувала некоја Комедија на апсурдот од соседниот град. ..
• Хах...беше тоа некогаш театар Атанасе, беше – го прекина Јан. Имаше фантастични дела...сека само куп изнајмени актери кои одат наоколу и праваат идиоти од себе, смеејќи го за жал успешно овој намачен народ.
• Јас бев пред неколку недели и беше многу убаво. - се уфрли Атанас. Баш беше смешно и забавно. А оваа Комедија на апсурд, што и да значи тоа апсурд е доста фалена. Може ќе одам нареден пат.
• Не знаеш што е апсурд? - го Праша Јан
• Мислам дека знам. - одговори Атанас. Апсурд е она кога велиш дека ја бркаш љубова и даваш нозе како демек може да избега. Само на смешен начин тоа го правиш, па ќе биде комедија на апсурд.
• Хаххаха – се изнасмеа Јан. Не ми се верува...тоа ти што го зборуваѓш е Апстра-ктно! Има голема разлика. Аххх Господе...што ли се случи со таа проклета криминализација на неподобната уметност и тоа смрдливо Министрество за цензура. - Јан го смени изразот на лицето во необјасниво тажен.
• Еј што ти е? - извика Атанас. Па Криминализацијата на уметноста е една од подобрите работи. Време беше за такво нешто. Кому му требаат такви луѓе што ништо не прават за добро на државата. Уметност - тој расипан  свет на пороци, блуд и разврат. Уметници - досадни никогаш разбрани луѓе кои не ги бива за ништо освен да плукаат. По власта, по народот, по религијата, и кон се што е свето во оваа земја. И што има да се создава повеќе кога се е напишано, насликано одглумено?
• Зарем навистина мислиш дека ти е се такви? Дека се опседнати со пороци и сето тоа? И како тоа ништо повеќе да не се создава? Зошто тогаш месиме леб денеска, кога има вчерашен, зошто градиме нови куќи кога се е изградено?
• Нормално, тоа е точно. Како што кажа Вождот - пороците се ср'жта на уметноста. И се создава, да. Не е точно дека нема уметност. Ете Министерството за цензура секоја година печати книги и прави филмови и претстави.
• Да да по десеттина книги и дупло помалку претстави.- започна Јан.  И во сите нив преовладува бајата комедија, секс и простотилак. Затоа што така е најлесно да го заглупавиш народот. Бидејќи ако му дадеш нешто подлабоко, тој ќе почне да размислува. Кога ќе подразмисли, ќе сфати дека нешто не чини во државава, дека се е заебано. А момент потоа ќе почне да бара промени. А тоа за власта е толку опасно, знам. Мислев дека ќе видиме подобро утре, само тоа нема да биде преку ноќ. Сега гледам дека тоа утре со секој ноќ станува се подалечно. Да ништо не доаѓа преку ноќ...ама доаѓа преку повеќе ноќи. Ете јас на пример повеќе ноќи не спиев и размислував, и на крајот одлучив. Кај и да е, за некое време, ќе купам пиштол и ќе се самоубијам. Само се плашам дека тоа ќе биде и поскоро од очекуваното.
• Свесен ли си што кажа!? - извика Атанас. Па будало една за ова се оди во затвор. Немој, што ти стана? - прашуваше Атанас додека Софија со неверување гледаше кон двајцата.
• Ништо! Сега веќе ништо не ми е- одговори Јан и замина низ вратата., оставајќи немир зад себе наместо спокојот кој го пречека часови претходно.

                                                .............

Неколку часови подоцна, подоцна во домот на Јан Софија и Атанас заѕвоне телефонот. По неколку потврди одговори, и по две Зошто и Кога, Софија ја спушти слушалката и растреперено му се обрати на Атанас.

• Се јавија од Управата за спречување антидржавна и неподобна уметност...- трепереше Софија. Го уапсила Јан и уште неколку луѓе кои со него разменувале германски класици и нешто рецитирале. Нешто строго забрането.
• Знаев! - извика Атанас. Знаев дека ќе го снајде вакво нешто, уште тогаш кога му ги најдов оние белешки под креветот.
• Атанас, што ќе биде со нашиот брат. - праша Софија низ плач. Сега кога ми се јавија ми спомнаа пет месеци строг затвор. Атанас, што е тоа строг затвор? Што ќе му направат?
• Ништо страшно сестро. Ништо болно и необично. Од она што го знам сега со совремниве технологии нема никакво физичко малтретирање. Сум чул дека строгоста е тоа што четринаесет саати на ден им пуштаат турбо-фолк музика, репризи на Вашите пет минути и Јади бурек емисијата. Да, тоа е строгоста верувај. За таквите како Јан тоа е стварно болно, ама за пет месеци ќе биде сосема нормално добро воспитано македонско момче. Верувај ми!
• Ќе се молам што побргу да поминат тие месеци и денови, што побргу да го видиме нашиот Јан. Добра ноќ, брате. - рече Софија заминувајќи кон нејзината соба.

Небото е се што имаме

„Исти фрази кажани од различни луѓе не се исти. Исти фрази кажани од различни луѓе различно допираат. Исто како што и погледите не се исти. Ниту насмевките, ниту допирите. Начините преку кои ги примаме зборовите, ги фаќаме погледите, им враќаме на насмевките и ги чувствуваме допирите, несомнено создаваат Љубов.“ неговите зборови лесно се тркалаа под студентото небо, вешто обидувајќи некого да убедат. На крајот, се поставуваше прашањерто дали и тој самиот верува во тоа што го говори, особено ако се земе предвид дека начинот на зборување имаше цел да посочи на она што некој отспротива сака да го чуе.

„Не драг мој, љубов не постои. И немој да ги мешаш поимите. Она што ти го објасни, за начините погледите... сите тие начини доведуваат единствено до заљубување, што е дејствие а не е битие. Не драг мој, љубовта не постои. Постои единствено процес на заљубување, кое трае од моментот на спознавање на се она што ти треба содржано во една личност. Потоа преоѓа во навика. Лоша навика. А крајот е оној момент кога решаваш да ја смениш лошата навика. И пак да почнеш одново. И така, цел живот во кругови...некои пократки, некои подолги“ нејзините реченици беа јасни и уверливи. Нејзиниот глас јасно даваше до знаење дека самоуверено стои зад секој искажан збор. Дека се што кажала го искусила и поминала.

„Јас никогаш нема да го најдам тоа што го барам. Знам за тоа и не се жалам. И знам дека нашиот круг завршува тука. И не жалам поради тоа. Жалам само што ќе нема победник. Како и да е, квалитетн круг беше тоа. Иако ете најдов замена на замената на замената на нешто што одамна сум го имал. Само бледа одвај видлива копија.“ зборовите му беа повеќе за себе, затоа и беа невообичаено тивки.

„Никој не го наоѓа она што го бара, не грижи се, само научи се да живееш со тоа. Биди како мене. Погледни горе и сфати дека после се, небото е се што имаме. Не постои поубаво место каде да ги пратиш зборовите кои не сакаш никој и никаде да ги чуе. А наскоро ќе отвориме нов круг секој посебно, секој со нов противник“ имаше тежина нејзиниот совет, најмногу и тежеше искреноста со која го соопштуваше.

„Но јас веќе немам кому да пишувам. Колку и да е големо и добродушно небото, нему не можа да му пишам, ниту да му раскажам. Ниту приказна, ниту исповест“

„Драг мој, не ти требаат приказни. Ние бевме приказна, убава приказна. Сепак како и да е, кога и да сакаш да напишеш нешто, погледни кон небото и напиши го. И знај дека секогаш, ама секогаш на другиот крај од небото, со поглед различен на него, ќе стојам јас. Мене, секогаш ќе можеш да ми пишуваш“ нејзините зборови ечеа низ воздухот. Се засилуваа со секој нејзин чекор подалеку од него.

Денови подоцна, навистина почнаа да цртаат нови кругови. Месеци подоцна тој се уште не и напиша ништо, и никогаш нема да и напише. Ќе и кажеше таа вечер, но таа прерано си замина. Ќе и кажеше дека секогаш ќе има кому да му напише, секогаш ќе има некој кој ќе го чита. Но не и кажа дека нема ЗА кого да пишува...немаше а изгледа веќе нема ниту да има некоја што ќе го инспирира, да седне да поарчи дузина часови со мислите, мастилото и хартиите. Години подоцна кога и двајцата сменија неколку круга, одвреме навреме ќе погледнеа кон небото. Секој под своето парче црн чаршаф. Ќе ги погледнеа разиграните ѕвезди и ќе се потсетеа на потрошените денови и ноќи, што заеднички, што засебнии. Да, сепак после се, небото беше се што имаа.  

Порака

Приликите си доаѓаат и заминуваат, но желбата секогаш останува. А желбите се она што некој навистина е. И тој ден беше полн со прилики и желби. Сонцето над испотените улици носеше спокој и лежерност кои малкумина можеа да ги видат. Ги виде и таа, но не им се препушти. Седната сама на најбучното место во градот, на липовата улица, безупешно се обидуваше да си ги слушне мислите. Да го протолкува она што беше запишано пред нејзе. „Ти не разбираш...Јас не сфаќам...Јас...јас не си верувам...“ Долго гледаше во тие прекинати реченици испишани со невешт ракопис на едно истуткано сино хартивче. Не знаеше дали пораката е нејзина, или била наменета за нејзе. Не знаеше воопшто дали ја испратила, или треба да ја добие. На секој случаен поглед, пораката се менуваше. Од рефлексијата на сонцето и се причинуваше дека ЈАС и ТИ понекогаш се претопуваат во еден збор – НИЕ. А веќе на следниот поглед, виното на нејзините усни да прочита дека ЈАС и ТИ создаваат МИНАТО. Сонцето упорно врвеше по својата оска случајно фрлајќи некој зрак кон нејзината маса, давајќи му сосем необична боја на виното во нејзината чаша. А ниту сонцето ниту виното не можеа да и помогнат да пронајде одговори. Дали тој ќе дојде предоцна, или таа ќе замине прерано? И каде ли заминува љубовта кога ќе се потроши? Се топи ли во воздухот или едноставно се сели кај други? Убава беше глетката од нејзината маса. Убав беше светот околу нејзе. Седејќи така сама спроти сонцето, со виното пред нејзе, не ни претпоставуваше дека таму некаде нечии мисли се претопуваа низ нејзини калапи. Дека нејзиниот поглед беше нечија неостварена прекрасна приказна. Но тоа беше таму некаде, а таа беше тука и сега. Растојание од неколку илјадници мисли. Исто толку колку што и во моментот постоеја во нејзината глава. Чудно беше колку многу луѓе ја знаеа а толку малку ја познаваа. Колку многу ја посакуваа, а на колку малку навистина им требаше. Не го сфати тоа никогаш, ни за сето време минато на маста на липовата улица, со чаша и со истуткано хартивче пред нејзе, и со куп приказни во нејзе. Моментите тврдоглаво итаа еден кон друг, упорно обидувајќи се да ја убедат да го затвори кругот. Веќе знаеше дека треба да замине. Го зеде синото хартивче и внимателно го стави во џебот...сепак беше дел од нејзе. Стана од најбучното место и си замина, оставајќи белег на липовата улица. Чаша вино која нестрпливо очекуваше некој друг гостин, да ја раскаже приказната што таа му ја напиша. Со сигурни чекори гордо ја напушташе улицата додека светот ја чекаше. А без нејзиното присуство, светот беше премногу сиромашно место.

Уличката со нерамна калдрма

Многу често мирисот на есен го надвјасува прсоторот околу мене. Често палам цигара во своја одбрана, трудејќи се да не му дозволам на есенскиот мирис да ги контаминира моите спомени, вадејќи еден по еден во форма на слики, зборови, звуци бои, приказни и мириси секако. Пробав и денес да се одбранам, но неуспешно. Можеби денес и не беше мирисот виновник...барем не примарен. Бркајќи си ја својата сенка и бегајќи што подалеку од мирисот на Есен, случајно се загледав во тлото под мене. Погледот врз старата и нерамна калдрма, на осамената улица недалеку од мојот дом, создаде толкав потрес во мене, што низ никотискиот чад, ми се чиеше дека пролетаа сите спомени врзани за нејзе. Не знаев колку чекори беше должината на калдрмата, но со секоја нова стапка се појавуваше нов, можеби и на моменти заборавен спомен. Се приестив на истата улица, на истата калдрма, пред две, пет десет години. На есен подожлива од денес. На мене посреќен од сега. На тенок слој мраз и излитени и лизгави чевли кои се мачеа да го пројдат сето тоа лизгаво растојание. Се присетив на месечината полна како денес, додека ја испраќав Е. На стопената и врела калдрма пред две, пет, десет лета додека неуморно итав, некаде и кон некого. На старото трупче од исечениот орев, на кое И се качуваше да биде повисока од мене. Колку само чекори тука сум направил, и колку само биле различни меѓу себе. Некогаш доживував крешендо минувајќи низ калдрамата, а некогаш чекорите беа поспори и од валцер. Некогаш гласни кикоти одѕвонуваа од калдрмата, оние моите и оние на М. А некогаш заедно ја делевме тишината, немо и во себе прашувајќи се ЗОШТО и ДАЛИ и КОГА. Се присетив на моето моето тврдоглаво докажување на Н дека јас не знам да глумам, дека никогаш и нема да научам. На моето убедување на М дека почетокот никогаш не го смислувам, дека самиот излегува од мене, а потоа едноставно го размножувам. На моето признавање на И дека пишувам само кога сум несреќен, бидејќи среќата ја делам со луѓе а несреќата со хартијата. На мојата препирка со Е дека сум егоцентрик бидејќи пречесто го користам ЈАС. На мојата исповест дека ЈАС и самиот не се заслужувам. Прошетката по калдрмата траеше минути, можеби и секунди, патувањето во минатото, траеше со векови. Предоцна станав свесен дека веќе сум далеку од домот, исто онолку предоцна колку што стигна есента годинава. Исто толку предоцна колку што сфатив дека некои спомени морав порано да ги потрошам. Вртејќи се назад кон калдрмата случајно погледнав во иднината, во десет, дваесет триесет години од денес. Во ноќ како оваа, есен како оваа и месечина како денешната ги бројам чекорите по калдрмата 325 се. И одново спомените штрчат како голите гранки. На денот денешен, на моите денешни чекори. Се гледам себеси за десет, дваесет, триесет години како се борам да не се сетам на вечерва, дека не сум се сеќавал ниту на Е ниту на И, ниту на М и Н. И тогаш есента исто ќе мириса, и коцките калдрми ќе бидат исти. И јас ќе бидам истиот, вечно гледајќи ги сликите од калдрмата, како прават зборови, редови, приказни и цели книги пред мене. И за илјада години отсега, кога мојата душа ќе заслужи повторно, само кратко, навистина кратко да прошета низ светов, најдолго ќе се задржи над уличката со нерамна калдрма. И тогаш ќе види некој, сличен на мене, во есен и ноќ слични на овие, како се бори спомените да не му излетаат пред очи. Да се присетува на некои свои омилени букви и ликови. Да се бара себе во спомените. И тогаш, илјада години од денес, нема да избледи сеќавањето на оваа вечер на оваа улица, под оваа месечина. Ќе се сеќава некој сигурно. На некого сигурно како спомен ќе му пројдат некои мои зборови и постапки. Бидејќи сеќавањата се тие што остануваат, тие што не прават живи макар на момент, иако одамна сме го напуштиле светот.   

Реквием за една есен

Ако некогаш Земјата реши да престане да се врти, а времето од инает одлучи да умре, тоа сигурно ќе биде на есен. Некоја есен...можеби оваа...можеби некоја друга години и години отсега. Есен, прекрасно време за умирање...затоа што зимата не носи ништо...а пролетта е доволно далеку за некој да реши повторно да се роди....

...совршено беше како нивните чекори одмерено ги газеа трулите лисја. Спореди ги чекорите со некого и ќе знаеш колку заедно може да бидете. Нивните беа необјасниво идентични и создадени едни за други. Зачудувачка беше нивната симетрија и речиси постојаното меѓусебно надополнување. Трагите кои зад себе ги оставаа на калливата почва создаваа приказна која единствено можеше да се прочита во моментот на пишување...се она што остануваше после тој момент беа половични стапки кои наликуваа на пресуда, некому можеби и на аманет...но никој ја немаше целосната слика. Но тоа беше на тлото, и убаво беше. Некаде погоре во воздушниот простор кој стоеше меѓу нив лебдеше прилично убедлива смеса од случајности, каења и повремени радости. Не постоеја зборови меѓу нив. Не, тие беа толку невешто направени што едноставно се распаѓаа на студениот есенски воздух...

• Јас сум последната шанса да направиш добра работа во животот

Непријатна беше рамнодушноста со која тој одговараше на секој нејзин потег, збор мисла. Уште понепријатно беше неговото невешто гризење на усните кое имаше за цел да ги запре зборовите Некој и сега сигурно те сака, но тоа не сум ЈАС...и тешко дека некогаш ќе бидам...

• Но јас те сакам
• Да? А кого точно од десеттината ЈАС го сакаш, потенцирај ми.
• Ти не си реален...ти си секогаш ЈАС...се помалку си НИЕ!

Понекогаш, мислите се погласни од зборовите. Но не и помоќни. Да, зборовите повредуваат, восхитуваат, купуваат, освојуваат и разочаруваат. Но никогаш не го поправаат она што делата и мислите го расипуваат. А нивните дела лежеа на влажната почва некаде меѓу трулите лисја и трагите од нивните чевли, отпечатоците на нивните души. Необјаснива беше леснотијата на нивното понатамошно чекорење, со истите перфектно усогласени чекори. Како оној мисловен дијалог воопшто да не се случи, иако и двајцата знаеа што не кажаа и што не слушнаа. Продолжија да чекорат без да бидат свесни и без да проверат дека љубовта почина на дваесетина чекори зад нив. И не им беше важно и не им пречеше. Доволно беше она што остана меѓу нив без разлика што љубовта веќе не беше таму. Есен, прекрасно време за умирање. Дури ни љубовта не можеше да му одолее.

(По)меѓу нас...

Можеби победите ми се случајни, ама затоа сите порази ми се детално планирани. Планови останаа меѓу нас...и нечии порази...и ничии победи. Помеѓу нас останаа ѕидови од зборови. Стоевме немо и ги гледавме, заемно надевајќи се дека нечиј молк ќе биде доволно силен за да ги сруши. Помеѓу нас...на местото каде што случајно се разминавме, на местото каде што ни завршија погледите, останаа да лебдат мислите. Ене ги, уште се таму тврдоглаво инаетејќи се чија последна ќе остане. Токму во тоа дождливо утро, враќајќи се во својот дом, потполно обземен од себе, со одлучен потег ги извадив сите тетратки, тефтери и бележници. Ги искинав сите пророчнички приказни, и сите мои редови во кој јас не бев јас. Бесно ги кинев на што поситни парчиња. Се плашев дека доколку останат големи парчиња хартии, приказните ќе се спојат и пак ќе се вратат. Го отворив прозорецот и ги исфрлив ситните хартивчиња. Магично делуваше моментот кога конфетите од некогашните приказни излбедуваа и се раствораа во калта заедно со илјадниците капки дожд врз нив. Дожд...тоа остана меѓу нас. Задлабочен во налетот на капките врз олуците несвесно заспав. Никогаш не сум спиел подобро. И никогаш не сум се разбудил полошо. Ѕидовите околу мене беа преполни со многубројни слики. Речиси и да немаше сантиметар гол ѕид. Само слики... различни по форма...по големина. Различни слики за сите приказни. Истиите оние што ги фрлив на дождот. Помина време додека сфатив дека не сонувам. Напротив, сосема трезвено заклучив дека можеш да уништиш книги, но не и приказни. Приказни...тоа остана меѓу нас.

Рапсодија

Раздавам се од она Ништо што остана во мене. А Ништо не е постојано. Ништо е само процес...појава која мора да се случи. Кога – тогаш. Едноставно проветрување. И тогаш, ми текнува на ноќите поминати во крпење на соништата. Знам, едно време ги сошивав сите краеви, сите искинати спомени и прекинати сонови, со надеж дека ќе добијам една целина. Едно големо ништо. Се покривав со целата таа ништовна рапсодија...криејќи се од светот...криејќи се од себе. Некој рече – болката нема минато. А некогаш престанува и пред да почне – додавам јас. Надвикувајќи ги гласовите во мојата глава, недвосмислено заклучувам дека некои врати мора да останат неотклулчени. Бркајќи ги сенките околу мене, пребројувам колку од нив имаат лица. Бројот не го наоѓам, бидејќи и јас самиот сум по себе сенка...

...ги урнав темелите на последниот мост, што ме поврзуваше со ДЕНЕС. ДЕНЕС остана на другата страна комплетно отсечен од мене. Случајно живеам во ВЧЕРА, копнеам по ДЕНЕС, а намерно бегам од УТРЕ. Се обидов да ги спојам сите во едно, исто како и крајот на изгорениот мост со неговиот почеток. Со гордост од големиот неуспех, ги насочив мислите кон последната целина што ја имав во близина. Кон целото Ништо што го поседував. А Ништо не е постојано. Само привремено е тука. Тука, во ВЧЕРА, ДЕНЕС и УТРЕ.

Некој рече: она што требало да биде - ќе биде. Ако не денес - утре. Денес е сенка на она што било, а не е – додадов јас.