Pages

Thursday, November 22, 2012

Светот не е доволен


Самото дишење ми беше напор таа вечер. Вечер која ми се чинеше дека никогаш нема да заврши. Едноставно, Земјата преспоро се вртеше, а нашиот разговор течеше без никаков ред и распоред. Таму, во еден од аглите на нашето прибежиште. Место со поглед на ништо, мирис на неодреденост со ѕидови на сивило и веќе одамна пропуштена надеж.

  • Среќен ли си? - одѕвонуваше нејзиното прашање низ полупразните чаши, како стари никогаш неусогласени камбани.

Не знам зошто но тоа за мене е секогаш најтешкото прашање. Ќе изустев едно НЕ ЗНАМ како по обичај, но разлеаното СРЕЌЕН направи толкава дамка на излитениот чаршаф па знаев дека нема да бидат доволни двата збора, иако навистина не знаев. Никогаш и не сум знаел.

  • Што е Среќа? Како дефинираш кој е среќен а кој не е? - никогаш не сум одговарал на прашање со прашање, само сум ги користел прашањата да напраам вовед. Го добив воведот па продолжив. Ако среќата е отсуство на тага, тогаш да среќен сум. Но ако среќата е присуство на радост, тогаш за жал сум несреќен. Ете јас немам ни тага ни радост во мене, па не знам дали сум среќен, мене понекогаш ми се чини дека сум. Но постојат ноќи кога сум сам со перницта, и не се чувствувам среќно. Знаеш, ти си вистинскиот ти само оние неколку минути додека дојде сонот. А во тие мигови, понекогаш ниту светот не е доволен за да бидам среќен. Ако прашањето за тоа дали сум среќен е сега во моментов, тогаш ДА. Среќен сум...но не премногу...

тешките прашања секогаш одат во пар. Го знаев тоа отсекогаш па бев подгвотвен и не и дозволив да ме изненади.

  • А зошто пишуваш? Те прави тоа среќен? - постојат прашања кои немаат одговор, и се бескрајно глупави. Да, ова беше такво.
  • Пишувам затоа што морам. Пишувам само кога морам и никако поинаку. Ако престанам да пишувам ќе ја изгубам врската со самиот себе. И не постои некој што е среќен кога пишува. Не сум ни јас. Среќен сум кога ќе завршам со пишување, кога ќе видам дека приказната преживеала, дека не исчезнала во оној вртлог од мисли и размисли.

Нејзиниот порозен поглед не кажуваше ништо. Најмалку дека разбира што и кажувам. Сепак нејзиниот несигурен став јасно даваше до знаење дека се ќе се заврши многу скоро. Овде и сега, без можност за поправен. И двајцата го знаевме, и се чинеше дека и на двајцата ни беше сеедно. Можев да го одложам крајот, но бев уморен од предигри. Искрено жал ми е за тебе...јас можев да ти бидам најдобрата работа што некогаш ти се случила во животот..Не, мислата не ја претворив во зборови и порака. Сакав да ја кажам, но почуствував некое пецкање на јазикот, слично на оноа после силна ментол бонбона. За првпат премолчив нешто. За првпат се плашев нешто да кажам. Не знам, можеби ме плашеше тоа што милсата беше навистина чиста вистина. Од оние најчистите. А некои вистини се поголеми кога ќе се премолчат.

No comments:

Post a Comment