Ако секоја
генерација има своја битка, тогаш
несомнено, битката на мојата генерација
е на што побрз и полесен начин да ја
напушти оваа тажна земја. Мојата
генерација, луѓе родени во втората
половина од 80-тите години од минатиот
век (85'-90').
Луѓе родени во можеби
најпрогресивниот временски период,
непосредно пред распадот на поранешната
федерација. Генерација која беше родена
во социјализам, која се вопситуваше во
транзиција и која требаше да функционира
во капитализам. За разлика од претходните,
мојата генерација беше премлада за да
ги сфати ужасите од општественото
реформирање, но истовремено беше наполно
спремна да се фати со сиот тој технолошки
процут. Требаше да бидеме генерација
која носи нов бран идеи, целосно усогласено
со современите западни вредности. Но
наместо тоа, мојата генерација ги
усогласи своите вештини со потребите
на западната цивилизација. Западно, а
не овде, се разбира. Moјата генерација денес е окупирана од безнадежност и рамнодушност. Мојата генерација
денес прави се освен што гради подобра
иднина. Мојата генерација денес работи
по бродови, Мекдоналдси, менува азбесни
табли и лепи плочки на секој меридијан
од овде па се до Калифорнија. Постојат
и такви кои предаваат на ценети
високообразовни институции, вршат
одговрни задачи во реномирани корпорации.
Овде, во нашава татковина мојата
генерација, живее на реверс. Ги троши
своите животи од денес за утре. Мечтае
за подобри дни, додека чека некој да му
го фрли ситнежот што некој мисли дека
му е доволен. Сонува за редовен работен
однос додека пополнува апликација за
регулиран прстој во некоја друга држава.
Мојата генераија денес има помеѓу 25 и
30 години. За многумина, тоа е возраста
кога човекот станува свесен што сака,
за што и како го бива. За многумина, тоа
е возраст во која човекот е во најплодните
години. Доволно е млад за да успее да се
справи со сите товари, и доволно зрел
за да најде начин како да успее. Тажно
е тоа што во тие најплодни години, мојата
генерација досега не изнедри ниту еден
врвен музичар, актер, спортист, писател,
режисер и слично. Судејќи по околностите,
веќе нема ни да има некој таков. Постојат,
за волја на вистината, некои мали искри
кои ги осветлуваат сите оние мали јадра
во кои се уште се ценат некои вистински
вредонсти. Но тоа е поразувачки недоволно.
Но затоа, мојата генерација извади по
некој заменик-министер, и неколку
директори на јавни претпријтија, што
само докажува дека сите желби може да
станат реалност, само ако имаш подобна
припадност и малку снаодливост. Затоа,
ќе си дозволам да кажам дека мојата
генерација, умствено и духовно е МРТВА
генерација. На нашиот споменик ќе стои
краток епитаф со порака Сите
наредни генерации да не бидат како нас,
во спротивно, ќе го изгубиме и последниот
атом од она што се нарекува Вредност.
Деновиве при посетите на окупираните
факултети, видов генерација, или барем
солиден дел од една генерација, која не
сака да живее во околкости што мојата
генерација ги дозволи. Видов генерација
на која вложувањето во сопствената
земја и е поважно од зелените карти и
иселеничките визи. Со воодушевување
гледав во енергијата која се излева со
секој кажан збор, со секој направен
потег. Моменти подоцна станував
резигниран, знаејќи дека е ѓаволски
тешко нешто да се промени во оваа
коматозна состојба на државата. Сепак,
на крајот од денот оптимизмот ме
совладува, па со задоволство заклучувам
дека генерацијата родена после мојата
генерација е доволно храбра, одлучна и
воспитана за да може да донесе нов
поредок на нештата. Па така, епитафот
на мојата генерација, нека стане крштеница
на некоја нова позрела, послободна и
поодговорна генерација. Нека тие после
нас го освојат она што ние не успеавме
да го одбраниме. Нека тие окупираат знаење и вредности, наместо да дозволат да бидат окупирани од медиокритет и полтронизам
