Приликите си доаѓаат и заминуваат, но желбата секогаш останува. А желбите се она што некој навистина е. И тој ден беше полн со прилики и желби. Сонцето над испотените улици носеше спокој и лежерност кои малкумина можеа да ги видат. Ги виде и таа, но не им се препушти. Седната сама на најбучното место во градот, на липовата улица, безупешно се обидуваше да си ги слушне мислите. Да го протолкува она што беше запишано пред нејзе. „Ти не разбираш...Јас не сфаќам...Јас...јас не си верувам...“ Долго гледаше во тие прекинати реченици испишани со невешт ракопис на едно истуткано сино хартивче. Не знаеше дали пораката е нејзина, или била наменета за нејзе. Не знаеше воопшто дали ја испратила, или треба да ја добие. На секој случаен поглед, пораката се менуваше. Од рефлексијата на сонцето и се причинуваше дека ЈАС и ТИ понекогаш се претопуваат во еден збор – НИЕ. А веќе на следниот поглед, виното на нејзините усни да прочита дека ЈАС и ТИ создаваат МИНАТО. Сонцето упорно врвеше по својата оска случајно фрлајќи некој зрак кон нејзината маса, давајќи му сосем необична боја на виното во нејзината чаша. А ниту сонцето ниту виното не можеа да и помогнат да пронајде одговори. Дали тој ќе дојде предоцна, или таа ќе замине прерано? И каде ли заминува љубовта кога ќе се потроши? Се топи ли во воздухот или едноставно се сели кај други? Убава беше глетката од нејзината маса. Убав беше светот околу нејзе. Седејќи така сама спроти сонцето, со виното пред нејзе, не ни претпоставуваше дека таму некаде нечии мисли се претопуваа низ нејзини калапи. Дека нејзиниот поглед беше нечија неостварена прекрасна приказна. Но тоа беше таму некаде, а таа беше тука и сега. Растојание од неколку илјадници мисли. Исто толку колку што и во моментот постоеја во нејзината глава. Чудно беше колку многу луѓе ја знаеа а толку малку ја познаваа. Колку многу ја посакуваа, а на колку малку навистина им требаше. Не го сфати тоа никогаш, ни за сето време минато на маста на липовата улица, со чаша и со истуткано хартивче пред нејзе, и со куп приказни во нејзе. Моментите тврдоглаво итаа еден кон друг, упорно обидувајќи се да ја убедат да го затвори кругот. Веќе знаеше дека треба да замине. Го зеде синото хартивче и внимателно го стави во џебот...сепак беше дел од нејзе. Стана од најбучното место и си замина, оставајќи белег на липовата улица. Чаша вино која нестрпливо очекуваше некој друг гостин, да ја раскаже приказната што таа му ја напиша. Со сигурни чекори гордо ја напушташе улицата додека светот ја чекаше. А без нејзиното присуство, светот беше премногу сиромашно место.
No comments:
Post a Comment